Wat doe je wanneer het gamegedrag van je kind uit de hand loopt? Moet je ingrijpen? Of gaat het vanzelf over? MediaNest ging op zoek naar jullie ervaringen en legde ze voor aan een aantal experten.
"Bij Bilal is dat echt een beetje uit het niets gekomen: de ene week ging hij elke avond na school nog voetballen om de hoek, de andere week was het een en al Minecraft wat de klok sloeg. Toen ik hem vroeg waarom hij ineens dat spel wou spelen, zei hij “dat iedereen van de klas dat doet”. En dat zijn vrienden ’s avonds nog afspreken in dat spel. Eerst dacht ik dat hij gewoon mee wou zijn met de rest, wat waarschijnlijk ook zo was, maar na een tijdje deed hij niets liever meer dan gamen. Op een dag betrapte ik hem erop dat hij stiekem aan het Minecraften was voordat zijn huiswerk klaar was. Terwijl hij weet dat dat niet de bedoeling is: bij ons krijgt huiswerk voorrang op alles. En dat terwijl zijn zus er gewoon bij zat. Toen heb ik hem even apart genomen en hem eraan herinnert dat dat niet onze afspraak is, en dat ik me een beetje zorgen maak over al dat gamen. Ook omdat hij al twee weken op rij geen zin had om naar de voetbaltraining te gaan, wat niet zijn gewoonte is. Ik vroeg of hij snapte waarom ik me zo voelde en hij gaf toe dat hij er misschien een beetje over was gegaan. Daarom hebben we nu besloten om het te houden op maximum een uurtje per avond. Altijd na het eten en na zijn huiswerk. En als hij niet naar de voetbal wil, mij goed, maar dan ook geen Nintendo. Voor hem is het even aanpassen, maar hij snapt waarom het nodig is."
Wat zeggen de experten?
Vraag naar de mening van je kind om constructief het gesprek te kunnen starten
Dimitri Das (Ligant & Zorggroep Zin): Fatima gaat het gesprek met haar zoon aan en lijkt het gamen niet te veroordelen. Ze benoemt waarom ze zich zorgen maakt en herbekijkt samen met haar zoon de gemaakte afspraken. Door mee in de leefwereld van haar zoon te stappen, zet ze in op verbinding. Daarmee zorgt ze voor opening om constructief over gamen te kunnen spreken.
Verduidelijk waarom je de gemaakte afspraken belangrijk vindt
Hanna Peeters (VAD): Vaak heb je als ouder impliciete afspraken of regels in je hoofd. Als er dan ineens een switch in activiteiten gebeurt, kan het nodig zijn om deze expliciet te benoemen en te verduidelijken waarom je deze afspraken nodig vindt. Fatima nam dan ook haar zoon erbij om hier samen over te praten. Nog een goed element is dat Fatima vertelt dat ze zich zorgen maakt. Het is zeker een goed idee om te communiceren vanuit jezelf: wat valt jou op? Waarom maak jij je zorgen? Welke veranderingen merk je op?
In deze situatie lijkt het mij wel aangewezen om het gamegedrag van Bilal verder in de gaten te houden. Hij is nog maar twee weken bezig met het spel, dat is erg kort. Blijft het effectief een tijdelijke fase? Blijven klasvriendjes het nog een tijdje spelen? Of zet hij dapper verder eens de hype weer is gaan liggen?
"Je hoort er zoveel over: te veel gamen is niet goed voor je kind, het is asociaal, sommige spelletjes zetten zogezegd aan tot geweld... Ik voel me bijna schuldig dat ik Jordi een PlayStation heb gegeven voor zijn verjaardag. Zeker als ik nu zie hoe vaak hij daarmee bezig is. Maar tegelijk denk ik: zo asociaal is dat toch niet? Jana en Sara kijken graag mee als hij Fortnite speelt, soms helpen ze hem zelfs. En zelf heb ik ook al eens meegespeeld, dat was eigenlijk nog wel tof. Maar meestal speelt hij gewoon met zijn vrienden: dan komen ze samen online en zitten ze via Discord al hun tactieken te bespreken. Ik overtuig mezelf ervan dat het allemaal wel meevalt, al is dat niet evident. Mijn vriendin ziet hem bijvoor- beeld liever gewoon naar het jeugdhuis gaan met zijn vrienden. Terwijl hij dat soort dingen ook nog wel doet hoor, misschien alleen wat minder vaak. Ik denk niet dat hij verslaafd is ofzo, dus ik zie nog geen reden om echt te zeggen wanneer hij wel en niet mag gamen. Misschien is heel die fase volgende maand alweer over. Enkel over die skins, de outfits die je kan kopen in het spel, hebben we wel duidelijke afspraken. We wilden eigenlijk niet dat hij daar geld aan zou uitgeven, maar hij beweert zelf dat dat supernoodzakelijk is: anders willen mensen niet met je spelen. Dus nu mag hij van ons één keer per seizoen punten kopen voor nieuwe skins enzo. Ach ja, zolang hij maar geld overhoudt voor een cola in het jeugdhuis, zeker?"
Wat zeggen de experten?
Als je op voorhand enkele basisregels vastlegt, is het makkelijker om te weten wanneer je moet ingrijpen.
Hanna Peeters (VAD): Zoals Glenn zelf aangeeft, lijkt er nog geen sprake van problematisch gamegedrag. Er lijkt binnen het gezin ook redelijk veel gedeeld en gecommuniceerd te worden over het gamen. Glenn lijkt daarbij ook duidelijk alert te zijn voor de balans met andere activiteiten. Het feit dat hij ermee bezig is, vinger aan de pols houdt en op de hoogte blijft door zelf eens mee te doen, maakt dat het er niet uit ziet alsof deze situatie snel zal ontsporen.
Er zijn wel nog geen afspraken over wanneer er wel en niet gegamed mag worden. Waarschijnlijk zijn er ook nog geen problemen opgetreden, maakt Jordi zijn huiswerk, slaapt hij ‘s nachts en doet hij mee met het gezinsleven. Zodra daar iets op de helling komt te staan, wordt er best kort op de bal gespeeld. Het is altijd makkelijker om op voorhand al enkele lijnen uit te tekenen, dan enkel in te grijpen wanneer het nodig is.
Verantwoordelijkheid geven aan je kind is goed, maar durf ook enkele duidelijke grenzen aangeven.
Dimitri Das (Ligant & Zorggroep Zin): Glenn bekijkt het gamen niet enkel vanuit een negatief standpunt en kan op deze manier de voordelen ervan makkelijker herkennen. Tegelijk wil hij zijn zoon een stuk verantwoordelijkheid geven door hem zelf te laten bepalen hoe lang hij wil spelen. Voor sommige jongeren kan dit effectief zijn, al merken we in de praktijk dat jongeren duidelijke grenzen nodig hebben. Ik zou Glenn willen aanmoedigen om samen met zijn zoon te bepalen hoeveel tijd er kan gaan naar gamen en andere activiteiten.